Titreyip büzüştüğüm garip bir gece
Tuhaf bir yalnızlık içindeyim
Acı dolu ğöğsüme yasladığım bir yastık
Terlemiş ellerim
Titreyen parmaklarımla
Altı Temmuz’a bir çeltik atıyorum bu gece

Yüreğindeki yangındır bir türlü sönmeyen
Dilinin ucuna gelip de bir türlü söyleyemediklerindir
İçindeki yarayı kanatan
Azdıran
İyileştiremeyen
Aklı selim olup da düşündüklerin
Beyninin içinde pul pul uçuşurken
Sığdıramadıkların
Konduramadıkların
Korkularındır seni senden alan

Kayıp zamanlarda akıttığın gözyaşıdır
Yıkılmış dağların artıklarıdır seni bitiren
Geride bıraktığın küller
İçinde alev alev yangındır seni kahreden
Beklemektir seni yoran
Umutla
Korkuyla
Gerçeklerle yüzleşmektir
Duymak istemeyip de duyacaklarınla
Bedeninde hissettiğin
Soğuk bir acıdır
Kalbini ağrıtan

Karanlıkta
Volta attığın gecelerde
Gaipten duyduğun seslerle
Ruhun
Bedenin
Çıt çıkartamıyorlar artık
Sendeleyen gecelerinde
Tekleyen kalbin
Gel gör ki kedersiz

Dünyanın terazisi kırılmış sanma
Gün gelir hepsi bir ayara gelir
Yapılan haksızlıkların
Mazlumların ahı bir gün çıkacaktır

Gül
Gül ki yıkık yüzün bahar bahçe olsun
Kalbinin kırık kapılarını aç
Aç ki
Güneş sana da doğsun
Dilerim ki zaman
Tez elden ilacın olsun
Yalnızlığa sürülmüş
Küçük kadın Hanifem