Ezik bir kalp gözlerinde tomurcuk
Dağlar, sahraları seyrana çıktı
Vah zavallı çocuk, nazlı yavrucuk
Midesi doluydu, kalbi acıktı

Çıktı bir tepeye yüksek mi yüksek
Baktı, etrafına nazar gezdirdi
Sonsuzlukta zerre, altında tümsek
Zevkine doyulmaz sonsuz seyirdi

Altında yemyeşil engin ovalar
Uzanır bir uçtan ta öbür uca
Yeşilleri sarı morlar kovalar
Derede akan su berrak duruca

Kışın bir kere de yolu geçmişti
Sessizlik hakimdi ölü kefene
Güller perişandı bülbül susmuştu
Rastlamak ne mümkün böyle ötene

Biri uyandırdı onu uykudan
Mahmur gözlerini oğuşturarak
"Ne büyüksün dedi ulu yaratan!"
Huzurda el pençe divan durarak

Yağmur pak kalbine düştü toprağın
Sanki aşık maşukuna kavuştu
Kemiğe can geldi dalın, yaprağın
İlahi emirle meyve oluştu

Kuşlar böceklerin musiki sesi
Bahçede bir bülbül Hakkı zikreder
Sarhoş eder hissi keser nefesi
Bu zikir sesleri ruhu mest eder

Dönerken ruhunda bahar çiçeği
Kalbinde açmıştı kırmızı güller
Uyandı birazcık gönül bahçesi
Başladılar orda zikre bülbüller
5.5.1982