22
Yorum
34
Beğeni
0,0
Puan
1389
Okunma

insan dediğin tohumlu toprak
hangi gün, nerede
kimin çiçek açacağı belli olmaz
kimsesiz bir dağ başında
hayli parlak kimlikle
ölümden önce yaşam var
toprağa sıkı sıkı kök saran
bir hesaba uygundur her yaratılan
bir gölge eksilse teraziden
tartı çöker
neresindeyiz bir biteğin
ektiğimiz tohumda mı
büyür hızlı ya da yavaş
çiçekler
bize verir bizi
Tanrı’nın elinden
tutmak bize düşer o eli
dağılıp gitmeden toprağımız
her yere sıçrayan derin bir yara
görüntü alanımızdan uzaklaşmadan sevgi
yağarken aşkı insan
suretimizde bellidir kimliğimiz
ayrıca açıp bakmadan defterimize
görünür izlerimizden
gittiğimizde dünya yolu
düşmeden avucumuzdaki yanan har
kül olmadan sıcaklık
aynıdır hepimizin mayası..
09. 07. 2015 / Nazik Gülünay