Bu kentte gün erken başlar
İnsanlar güneşe gülümser
Eller uzanırken
Kekik kokulu peynire
Dudaklar değerken
Buğusu tüten demli kaçak çaya
Ve umutlar yeşerir bir bir
Kapılar Bismillah’la açılırken rızka
Sular dökülürken ardından erkeğin
Akşama umutludur dolu cepler
Sen ne bereketli bir şehirsin
Özümsen Diyarbekir

Adımlanır bazalt daşlı küçeler
Yol verir elinde süpürgesiyle
Saçları Qerejdağ kokan bejn zirap Xezal
Başında hamur teştiyle
Gülümserken esmer çocuk
Tatlıcı, simitçi üç beş işçi
Selamlaşır dostça
Kimi Kürtçe
Kimi Zazaca
Belki de Ermenice
Okunur ezan
Çalar çan
Açılır güneşe eller
Sen ne zengin bir şehirsin
Özümsen Diyarbekir

Açılır dükkanlar rast gelelerle
‘Siftahı senden bereketi Allah’tan’
Ya da
‘Ben siftah ettim, komşum da etsin’lerle
Ustadan alır destur çırak
Kalaycı, palancı
Lehimci ve necar
Hepsi de işin ehli
Titizlikle tartar altını sarraf
Riyadan, düşmanlıktan bî taraf
Sen ne mutlu bir şehirsin
Özümsen Diyarbekir

Şehriye keser hatunlar
Tentene işler kızlar
Sargı burma açar analar
Kibe mumbar ister çocuklar
Meftune ister misafirler
Halaya durmuş bedenler
Türkü söyler bıçkın delikanlılar
Gelen de ağlar
Giden de ağlar
Ne ne vazgeçilmez bir şehirsin
Özümsen Diyarbekir …

Birsen İNAL