Yüreğimi de aldım yanıma, yetiştim beni sana getirecek bir trene. Bindim manzarası seni anlatan bir koltuğa. Gidiyordum günlerce haftalarca ve aylarca yollar kısaldıkça sana olan özlemim uzuyordu. Neydi anlam veremedim, ben seni bulmaya çalıştıkça sen ben den biraz daha uzaklaşıyordun. Anlamsızdı her şey! Hayat bizi adım adım takip ediyordu güneş gibi ay gibi. Yıldızlar eşlik ediyordu gecenin sessizliğinde bana. Ve anlamsız bir şeyler dolanıyordu yüreğimde. Yollar uzundu yollar acımasız ,bir türlü seni bana vermiyordu. Benim kaderimde özlemekti ve yine benim kaderim sensizliğe alışmaktı. Tabi alışılabilecek bir yanı varsa. Gülüşlerini özledim, bakışlarını , en içinden sözlerini ve ben seni çok özledim. Öyle güzel gülüyordun ki bana, sanki mevsimler değişiyordu o an ,sanki zaman duruyordu ve ben bir bozuk saat gibi hep sen de kalıyordum. Sen de kalmak seninle yaşamak ne muhteşem bir şeydi. sen çayı şekersiz içerdin ve ben sana sıcacık şiirler okurdum çayın yanında. Seninle başlayıp seninle biten ve şimdi yine şiirler seninle başlar seninle biter ama sen yoksun....