Gece karanlık gece zindan
Geceler hardır bana
Sensizlik örselenmiş bedenime zincir
Başım dilime suskun
Yıkılmış kentlerin dili yoktur bilirim
Gövdem karanlığın içinde yitik
Kapasam gözlerimi beklesem biran
Çarezsizliğin en dibi görünür
Bu ilk kaçışım benden
İlk yenilişim
İlk saklanışım kendimden
İlk kaybedişim kendimi
Ayanalar tanırmı bu yüzü
Gözümün gördüğü boşluk kimin?
Karanlık penceremden
Artık uğurluyorum gülüşlerimi
İçimde bir ayaz ateşe karşı

Sen içimde bir kuş gini çırpındıkça
Araladım gögüs kafesimi yırtarcasına
Gökyüzü senin,mavi senin,bulut senin
Ben seni gözümde değil
Kalbimin ta derinliklerinde büyüttüm seni
Aç göge kanatlarını
Özğürlük senin
Kapat şehrinin tüm kapılarını
Getirdiğin bu yolun
Hangi kıvrımlarında gömdüysen beni
Söz verdim kendime
Arkamı dönüpte bakmayacağım
Bu dünya baştan değişir sanmıştım
Atılmışsam bir yusufun kuyusuna
Düşmüşsem bir ibrahimin ateşine
Bil ki korundum
Bil ki külündüm senin

Ben hayatta kalmayı
Savaşta ki çocuklardan öğrendim
Güneşe hasret barışa hasret
Önce doğuranını alırlar
Sevdiklerini koparlırlar yani etini
En çokta umudunu
Sen hangi umuda inandın
Kaybetmişsem yenilmişsem
Kalmışsam bir savaşın orta yerinde
Tükenmişse umudum yitiksem
Kefensiz hürriyetler biçtim bedenime
Bırak kalsın toparlama beni
Yağmuru beklerim
Toprağım elbet çeker suyumu
Akbabalar gökte dolana dursun
Bırak mezarsız dibe vursun bedenim

celal keklikci