Zamanında, zaman diye bir kavram tutuşturdu/lar elimize
Önce çarmıha gerdik günü,güneşi,ayı
Sonra çarkın dişlisinde biledik karanlığı aydınlığı

Yeri geldi duvarlara mıhlandık
Yeri geldi köstek ettik ömrümüze

Oysa daha elimize sıkıştırılmadan peyda idi
Ahiri de zahiri de mahiri de

Bu zehirli akrebi durdurabilene aşk olsun
Gücü yeten dem vursun geçmişine
Geleceğine dirhem bulsun can havliyle
O akrep ne kıskaçlar vurur yarınların bileklerine
Ne hendekler kazar yelkovanlara doldurulmuş tik taklar

Hele bir de vakitsiz öttü mü
Sabahları seher vakitlerinde horozlar
Kesilir karanlığın başı
Ocağında aydınlık pişirir kızıllık

Ecel yakut,
Yahut ezel
Suyuna şehadet banılmış bir sonsuzluk
Aşına ölümsüzlük katılmış bir mutluluk
Araf sofrasında bir kaşık tadılmış mahrem
Ve muhkem kıvamında kadim bir merhamet
Kuruluvermiş son nefeste Rahman’dan bu rahmet

Zaman meçhul mu
Aşikar mı zaman
Su gibi akıp giden midir bu
Yoksa akıp giden midir su
Arş’a zaman gibi

Heyhat!
Ey muamma eteklerinde kıvrılan akıntı?
Sıkıntında her gün bir damla boğuluyoruz
Amma ve lakin..