Hatırlıyor musun ?
Eskiden mutlu çocuklardık biz
Ne oldu da birden bire dört bir yanımızı kapladı
Şu muazzam yalnızlık öyküsü
Okuma yazmayı da bilmiyoruz
Usulca harfleri , kelimeleri yalayıp yutuyoruz
Kalbimize devrik cümleler kurabilmek için
Neden kırdı oyuncaklarımızı büyük çocuklar ?
Neden kirletti elbiselerimizi sokaklar ?
Hem daha akşam ezanı da okumadı
Yerli yersiz gelecek olan kıyamet gibi
Kulaklarımızdan tutup kopardılar çocukluğumuzu
Oysa tahtadan bir arabam olacaktı benim
En son hızla düşler alemine girerken
En sevdiğim yalnızlığımı da alıp gidecektim buralardan
Tozu dumana katacaktık
Hiçkimse yanmayacaktı böylece
Çocuktum ,
Pek anlamazdım zaten hayatın zorluklarından
Hep para isterdim büyüklerimden
Mutlu olacağımı sanırdım bir kaç kuruşla
Mutlu olunmazmış büyüyemeden
Öyle gösterirlerdi hep televizyonlarda
Adamın biri doktor olmuş ; evi , arabası varmış
Ve çok mutluymuş , dediklerine göre
Ben hiç inanmazdım herşeye
Aklım ermezmiş bazı şeylere küçükken
Sen anlamazsın karışma öyle şeylere
Hep öyle derdi büyüklerim
Haklıymışlar meğer
Büyüyünce anlarmış insan
Dünyanın diğer ucunun bir adım ötesinde olduğunu
Yürümeye başladığımdan beri karışmışım öyle şeylere
Çıkamam bir daha tılsımını kaybetmiş bunca insan arasında
Bir çözüm yolu bulamazdım
Ne de olsa çocuktum , büyüyemezdim bir daha .
Kadri Demir