bırak kadın doğduğum yere beni
bırak ilk anda ölemediğim yere
ve gelen her sesi sustur duymadan
haram etme gökyüzüne toprağıma yere beni...

dikme gözlerini düşüşlerime
çıkarma sakın düştüğüm yerden de
ben hep içlerinde en derinlerde
çocuk gibi davranma küsüşlerime...

emanet alıntı musalla kefen
metanet çalıntı musallat beden
açma o yüzünü en son perdeden
yerin en dibine indirme ben...

ellerim acıyor feryad elimde
küllerim kaçıyor ziyadesinden
bırak kadın beni yandığım yere
arz ve arşın doruk mahreminden...

aşk ve asrım donuk kahredeninden
zemheriyim ben bir şarap mahseninden
yıllandığım yere git bırak beni
ben adilik gördüm şaheserinden
tiksindim sıyrıldım bile kendimden
kullandığın kalbe at bırak beni...


kuraklığın susuzluğa peşkeş çektiği
firakların inadına serkeş ettiği
kalıpsızların kasıp kavurduğu
çıraklığın ustalığı ezip geçtiği
kasıkların kalplerle yer değiştiği
o piç başlangıçlarda değil
bırak beni kadın
hiç başlangıcında...

can-i