Keşke
Bir şiir sonra terketseydik şehri

Düş yorgunu
mağlubiyetimizi kutluyoruz
ben,sen,o / biz ,siz,onlar
Birinci çoğul şahıslarımız
üçüncü tekil kimsesizliklerimizin
deneysel ağrılarına burun kıvırıyor...

Kapılar odalara
Odalar perdelere soyunuyor...
Çırılçıplak bir nutuk atıyor
Salondaki ayna
- ben gördüm evvela o son öpüşü
-
yöresel makyaja bürünmüş
çin malı kilim bağırıyor
- benim üzerimdeydi en son ayak parmakları
-
küllüğün homurtusu
- benim bedenimde söndürüldü son sigara

Kasımpatı kokan sokağın çıkışında
kırık bir pencere
dişleri sökük düşleri yapma
apartman artığı
gecekondular.

Bu hayat annemizin rahminde
bir gecekondu

Biz gece sevişen kimselerin
utangaç sevgilerin
çocuklarıyız
Ve hep kızarır yüzümüz prezervatif ikircikliğinde...

Bir buket gülü sevgiliye yetiştirirken
Koşan adamların
bir yavuz hırsızdan daha
konuşulası olduğu
Mahalle kahvelerinde

Barut kokulu sevdalar yaşıyoruz hepimiz
sol yanımızda
Aşk
küfür gibi birşey
çocuklar ölüyor iki arşın ötede
biz
Üçüncü sınıf sızılarımızla
Mecnun sayıyoruz kendimizi...

En günahsızımız
Atamıyor o taşı
Yar üşüyoruz hepimiz
yarışıyoruz hepimiz
kangren kangren gözlerin
Züleyha kokan zülfün
peşi
Sır( a )