Küslüğümde kaybettim...
Seni seviyorumlarını hayatın...
Tepeden tırnağa aşk,
Ve tepeden tırnağa özlemdi..
Tüm karşıma dikilen hayaletler..
Kimisi kapımın ardında..
Canla başla beklerken..
Çoğu dayanamayıp, sıkılarak gittiler..

Kızdığımda kaybettim...
Kanaatkarlığını hayatın...
Hani şu ! Azla yetinmeyen,
Çoğu bulamaz hallerini insanların..
Oysa kaybedilişin ardından...
Hep o büyük, üşümelerde yaşadım..
Boş gururla dopdolu, sandıkları taşıdım..
Anlamaktan yorulup, vedalara el salladım..

Umutlarımı kaybettim...
Talan edilmiş saflığında hayatın...
En ayıp sözcüklerimi yuttum..
Hüsranlığın dip köşelerinde..
İştahlı ruhlara inat..
Yoksul kıtlıklar biriktirdim de...
Yüreğimin taneciklerinde..
Hırpalanmış hayallerimi bile..
Esir düşürmedim hiç kimselere...

Bir ben, bana kaldığımda kaybettim...
Dünü, bugünü, yarınını hayatın...
İçerimizde git gide büyüyen o yalnızlık kurduna,
Aşk gibi, gece gibi, gündüz gibi ,
Belkide deniz gibi kendi elimle verdim..
Ve hep alıngan, hep kuşkucu,
Kederli bir hüzzam buldum..

Ne çok istemiştim, oysa ki..
Kaybettiklerimin hepsini geri...
Hep duymuştum, simsiyah burukluğunu,
Kaybedip kaybedip bulmanın,
Acı karanfil kokusunu.......

18/06/2015