Sensiz geçen günlerde artıyor.Hadi o bir yana simanıda unutmaya başladım ne tuhaf?

Delicesine her an yeniden mesafelere rağmen en yakınında hissedecek kadar seven ben, her zaman kaçan, bu aşktan belki de haberi olmayan seni unutuyor çok tuhaf.

Yokluğun öylesine derin ve ıssız ki kalbim büyük kanyon gibi üstelik ne bir yolcusu, ne bir durağı, ne bir yerleşim yeri, ne de bir canlı yok. Sen gittiğinden beri bomboşum.Issızım ve de hissiz.

Yokluğun öylesine soğuk ki kalbimin en ıssızında ayaz geceler sürüyor ılıktan bir yağmur başlıyor, sonra sağanak, ardından atıştıran dolu üst üste binen dertler gibi sonrası kıyamet gibi.

Hissizim ve hiçsizim, ötem bile yok artık olduğum noktadan ne geri gidebiliyorum ne de ileri.
Sanki hayatı arabanın arka koltuğundan izler gibiyim ne sürebiliyorum ne de yön verebiliyorum sadece gidiyorum sessizce ve de içten içe paranoyaklaşarak.