Zamanı var dedim her şeyin ama
Ne ara alıştım bu denli gama
İlk defa seyreder gibi drama
Gözümün seliyle hüzne itibar
Ettim de doymadı, son sözü inkâr...
____

Hüsrana müptela bir yürek varken
Daimi serzeniş uzlete yarken
Efkârın dibine vurulan harken
Son cemre düşmeden geldi ya bahar
Seninle sürura kavuştu diyar


Görenler, ezelden beri dost sanır
Ömrümüz uzasa, olsa bin asır
Can cana durunca kalmazmış kahır
Seninle bağımız mahşere kadar
Dedin ya, o vakit lâldi intizar


Kimseyi suçlamam kabahat benim
Birazcık kendime gelse güvenim
Yüzümde gül açar bundan eminim
Kendimle kavgam da bir yere kadar
Yetmez mi kalbime verdiğim zarar…


Sayende gözlerim, bak çakmak çakmak
Ay doğdu sineme yeşerdi âfak
Bilirim sabaha kaldı ya ramak
Sabrım tükendikçe bir telâş sarar
İstemem zay olsun aldığım karar…



13/06/015/NÜS