Tanır kaldırım taşları onları,
Ürperir trafik ışıkları telaşından
Yaşam denen olgunun baş kahramanıdırlar,

Olmayanı olduran, geçersizi geçerli kılan,
Ona giydirilmiş güçsüz donuyla
Yorgun ayakları, kadınlık urbası
Dişil doğurgan, duyarlı yanıyla
Yetişmesi lazımdır her gün her işe

Dalgın nemli bakışlarıyla bitkin bedenini
Çoktan bölmüştür kendi içinde, kendini
Üçe, beşe dokuza,
En çok annelik yakışsa da ona
Layık olsa da en güzel dokunuşlara

O bir işçidir fabrika da tarla da,
Hizmetkardır bir evde,
Ya bir doktor, öğretmen ne fark-eder o kadındır sonuçta
Param parça olur da balıklama atlar hayat denen aldanışa

Bir de düştüyse vefasız, hoyrat birine
Sokak lambası misali, ışığının vericiliğinden mahrum,
Yağmalanır benliği yaşamın yangın yerinde.

Damla damla ağlar içine
Birde ikbalinin ona biçtiği nedenler ve niçine
Bitmenin tükenmenin yorgunluğuyla,
Kahrından ölür o kadın, gıdım gıdım kendi içine...

Aliye UYANIK /BOZOK KIZI

10. 06. 2015 Çanakkale /Geyikli