DİYAR-I HARPUT

Dedem derdi ki oğul; HARPUT eski kaledir.
Taşı topraktan fazla, aslında yek paredir.

Kat kat olmuş kayalar, her katı ayrı çağdır,
Bir mihraptır kurulmuş. Dağ üstünde bir dağdır.

Güneşten evvel doğar minare alem alem;
Tarihe ilk besmele; çekmiş kudretli kalem..

Mayası sütten hasıl, tarihe derc olmuştur.
Bin kavim bu kalede acep; nice olmuştur...

’Beyzade’ler medfundur, dönersin türbe türbe
Haşa! ayandır ona, geri dönmez bir tövbe,

’Arap Baba’ cam türbe, besmeleyle girersin;
Ayrılırsın gövdenden, başın alıp dönersin

Tarih kaplar kimliğin, meğer ademoğlusun......
İlk görüşte sanırsın, doğuştan HARPUTLUSUN..

Sekiz köşe şapkalı; selam alır derinden,
’Buzluk’ taki Temmuzun; farkı yok zemheriden

Su başı duman olmuş; çökmüş Mastar dağına.
Dirilir ’Hazar Baba’.Yaslanır şakağına

Sert eser ’Kaya Başı’. Koca çınar el sallar.
Kuşak bağlar gardaşı. Gelin giderken ağlar...

Sarı yün didilerek, başlar; bizim tamzara..
Diz vurur halay başı, gakkoş atar nağara.

Elips döner çıralar,şamdanda yana yana
Seda kalır kubbede; nikah kıyar Vatana

Göllü bağın bülbülü şimdi bir şiir oldu.
Hey gidi hey payitaht ’Eski bir şehir’ oldu.

HARPUT göbek adım.. Kimlikte Anadoluyum
Hüviyetim ay-yıldız, ben de bir HARPUTLUYUM.

İlhami Bulut