Ahmak

Ahmağa anlatma! Arif olan, zaten anlar!
Gören, duyan değil; anlayan, bilir!

Çoban, aşık; düşmüş ağa kızının derdine!
Sürü, kurtlara emanet; köpekler, yal peşinde!

Çakal önünde, aslan payı!
Akbaba, telaşta! Aslan, kafeste!

Karganın dili, belası; peynir tilkide!
Ayı korkmaz, arıdan!

Deveye diken, şiire kafiye;
Usta olur, incitmeden düzen!

Hikmet var! Ne yapsa yeridir!
Her deli, ahmak değildir!

Karga kılavuz olunca! Yaşasın kurtarıcılar!
Tamamen duygusal ama maaş, ganimet umar!

Kim, kimi; kimden ya da neden kurtarıyor?
Kendini kurtardın, kabul; başkası için bir kanıt ver?

İnanç! Neye, kime? Kendine!
İnan ama bil; “La ilahe illallah!”(İlah değil Allah var!)

Zaman; evvel zaman, ahir zaman, şu an!
Geleceği göremez, geçmişte kalan! Aslen tüm zaman, bir “An”

Kavga için nedeni çoktur ahmağın;
“Arif için din yoktur” güzel söz, Arabi’nin!

Şeytan! Büyük, orta, küçük!
Taşların poşeti ne kadar?

Gerçekten insan, “Şerefli mahluk” mu?
Alıp-satan kim? “Cariye” insan mı?

Sen seçene kadar belirsiz, trilyonlar ihtimal sunmuş evren tercihe;
Ne dilersen, onu bulursun; bu düşmanlık, kin kime?

Ahmet Bektaş