tam yakaladım dediğim yerde
rüzgarla birleşen bir gözyaşı engel olur elini tutmama.


ben ki senin gözlerinle sevmiştim bu şehri
şimdi her sokağı ıslak bir bıldırcın kanadı
gördüğü ilk ışığa doğru akıyor kaldırımlar
ötesi muamma
tıpkı sen gibi.



artık hoşçakal deme vaktidir.

bu şehirden hüzünler yüklenip göç eden gözlerine
ben daha ne şiirler yazacağım
bilmeyeceksin
içinde yükselen kin yumrularını yutkunup susacaksın
susmak erdemmiş öyle diyorlar
susmak konuşmakmış aslında hıçkırarak
o yüzdendir belkide sana yakışması
erkek adam ağlamaz bilirim
sabah kırağısı yemiş gözlerin
bakışlarımı sürmelemese de zaten hep güzel bakardı sana
işte o yüzden susmadım hiç
hıçkırıklarım sesli sesli yüreğine çarptı
’’erdemi’’ sevdamın kanadına yükledim
seni her görüşünde vurulup düştü ayaklarının dibine nefessiz.



aşk
bilmediğim
küflü rafların arasına sıkışmış
okumadığım bir romandı
ilk elime alışımı hatırlıyorum
yüreğim bir kuşun ilk ökseye yakalandığı an gibi
parçalanırcasına attı
peşi kabulleniş..



sayfaları çevirdikçe
ilk satırlar bunaltsa da
bitirmeye yeminliyimdir bilirsin her kitabı
arada bir vursa da kelimelerin gel gitleri
son sayfada zıpkın yemiş balık misali kıvrandırdı sadece
sadece diyorum bak dikkat et
acı bir anlıktır bilirsin
sonra kabulleniş gelir ardından
ve yine bilirsin ki
aşk hep teğet geçer yüreğimi.



Ayvazım DENİZ