Bugün beni yazmak istedim.
Hayat bu ya elimde kağıt kalem karşımda ayna var.
Konuştum aynayla saatlerce ben konuştum o hep sessizdi.
Hiç itiraz etmedi söylediklerimi onaylamadı,da .
Benimle gülüyordu benimle ağlıyordu beni en iyi o anlıyordu.
Ha birde resmin vardı yanında sessiz sedasız bakıyordu işte resmin.
Kimselere anlatamadım ona söylediklerimi.
Hiçbir yerde ağlamadım onun karşısında ağladığım gibi,birde gecelerde.
Sustuğum zamanlar bekliyordu derin bir sükut içinde.
Göz yaşlarımı silerken görmüyordu.
Aramızda kalıyordu tüm yaşananlar sır gibi.
En iyi dostum olmuştu ayna ve resmin.
Gönlümü açtığım iki sevgili.
Geceler gibi sesiz yorgundum gün kararırken .
Aynadan ayrılıp gecenin koynuna koşarken.
Bir bendim yalnız olan iki sırdaşım bir aynayla resmin birde gecelerim.
Konuştuğum arkadaşlarım...
Kalem yazmadı söylediklerimi kağıt boş kaldı.
Aynadan yansıyanlar,sa bende .Anlatamadıklarım.
Anlatamadıklarım,mı zamanı gelince kim bilir.
İşte ben.


Mehmet DEMİR