12
Yorum
21
Beğeni
5,0
Puan
2234
Okunma

Kimliksiz bir günün daha sonu
Pek çok şeyin sonu aslında;
Günün, ömrün hatta ölümün.
Ölümden de acı bir son
Hissetmek olası iken
Dönülmez bir yolun her adımında
Uzaklaşırken ertesinde pek çok şeyin
Dile gelmiyor işte
Ne dersen de istersen yüksün
Belki de tek teselli olurdu
Duyacağım son sözün.
Bak gördün mü hicap etmezdim oysa
Devinirken duyguların kıyısında
Alabora olmuş nice anlatı
İçinde neler saklı.
Bilemediğim kadar yalan nezdinde
Sefil kimliğinin çok uzağında
Ama hala var olan
Tüm yok oluşuna hürmeten
Mezarının başına bıraktığım son çiçek.
Duraksıyorum bilip bilmeden
Devam etmek olsa keşke maharet
Kaldığım yerden.
Kaçtı ipin ucu epeydir
Sarnıcını da yitirdim pek çok şeyin
Sen de yitip gittin;
Var mı ötesi,
Var mı tek çare...
Koynunda uyuduğum karanlık
Korkmaksa tek gelen elimden
Ne basit bir nokta koymak
Ne farazi bir eylem
Sığamadım bir döngü altı üstü,
Sığındığım son edimdin oysa
Kırmaksa hepten parçalandım
Yassa gömütü içimde saklı.
Sarılıyım sanrılarla
Yaralıyım kandıklarımla
Donatısı tek bir imge
Teselli bulduğum
O da kayıp gitti hepten.
Neylerim bir başıma
Demesem de son inan ki en son sözüm
Devinsem de içten içe
Verdiğim son hüküm
Tek yetim unutmak adına
O boynu bükük yetim sahipsiz
Sahiplenemediği ne varsa
Aşktan yana.
Basit, bariz hatta sıradan,
İçine sığamadığım söylediğin son yalan.
5.0
100% (20)