Ey yeri göğü aydınlatan güneş!
Seninle tanıdık geceyi-gündüzü
Aydınlığı-karanlığı
Bilemezdik sen olmasaydın sabahın rengini
Nasıl ayırt edebilirdik ki sensiz, sıcağı-soğuğu!..

Aklımız eksik kalıyordu
Akşamında-sabahında
Her doğuşunda-batışında
Beyazında-kızılında…

Neler oluyordu da tutuluyordun
Yeryüzünden uzak, karanlığa gömülüyordun
Işığımız yok oluyor, üşüyorduk biz
Canı çekiliyordu ruhumuzun
Gölgeler oturuyordu yüzümüze
Sevincimizi bölen!..

Sen olmasaydın anlayamazdık ki
Sen mi dünyasın, dünya mı sen
Simsiyah olsaydı evren
Ve hiçbir şey görmeseydi gözlerimiz
Bilemezdik ki ışığın/sıcağın kıymetini…

Sakın tutulma!
Sakın insanoğlunun zulmünden korkup kaçma
İnme dağların arkasına sessizce
Bizden uzaklaşma, yalnızlaştırma bizi
Silahımız olmasın karanlık
Kurunun yanında yanmasın yaş…

Yanlışlıkla denize düşme
Yokluğun kıyametimiz olur
Biz etsek de sen etme
Ne olur sen kusurumuza bakma
Neyin kıymetini bildik ki biz?..

Ormanı yaktık
Toz-duman ettik hayatı börtü-böceği ile
Yeşili kuruttuk, denizi kirlettik
Tarımı unutturduk
Toprağa zehir ektik
Taşla taşı yapıştırdık
Yüksek yüksek binalar diktik
Ve onlarla övündük…

Kendi mezarımızı kendimiz kazdık
Geriye ne kaldı ki ölmekten gayri
Hele bir de sen gidersen
Felaketimiz olur dünya!..

Rukiye Çelik
Ankara/23 Mayıs 2015