Derlermiş ki şafakla beraber bir gün aydın filizlenirmiş her sabah
ve doğan her kızın adı Filiz olurmuş

patırtılı bir gülümsemeyle başlarmış güne günahsızlar
patırtılı bir kahkahanın çiçeğini sularken

her köşeden uzatıp burnunu aşk uzadıkça uzarmış
ve gece olmadan daha gece mavisi uzanıp öpermiş bir bulutu
karanlıkda bile sayılan bir deri bir kemik
veremli vergili sevda
sayılırken kaburga kemiklerinden
kutsal adına ne varsa
yanarlarmış kiremitte pişen balığa
mangalda içten içe yanan kömüre

ömre ziyan iç çekişlerle insan taş olmalı
başlarken iyiden iyiye esnemeler
gün esner esner gece bir garip uyku halleriyle
tek ayak üstü aşk fısıltıları

en parlak yüzüyle bu kez ay gülümseyerek
düşer yere öpermiş toprağı
ezilirmiş şukufeler tomurcuk tomurcuk açarmış ya
bir utanç şukefenin ak göbeğinde
kapanırsa içine yaprakları böylelerinin suskunluğuna
küstüm çiçeği derlermiş

bütün kedigiller sokulup birbirlerine ana baba oğulcuk
rüzgarın taradığı saçlarıyla Mor bir salkım
unutmaz o da topraktan geldiğini
o da eğilip eğilip öpermiş toprağı her eğilişinde ay vakitleri

çocuklar duyar derler fısıldanır kulaklarına
eli öpülür büyüklerin ve yere düşen ekmeğin
uğrunda verilen emeğin
kutsallar baş üstünde tutulur
ve öpülür bayrağın alından ay yıldızından

şafakla beraber geceleri acı çeken her kadının yüzünde
bir gün aydın filizlenirmiş sabah olunca
patırtılı bir gülümseme çatapatlı bir kahkahayla
başlarmış güne gamsız kadınlar

Yüksel Nimet Apel