Hangi perdeden çağırırsın bilemem.
Bilinir ki herşey sana bir perde.
Bilinmenin arzusuyla,
Varoldu cümle kainat.
Bir gizemli hakikat,
Bir esrarlı hazine...
Varlıklar varlığına tabi.
Aynadaki görüntü Zatının delili.
Kim nerden bilecek,
Bildirmezsen kendini.
Bildim diye bir şey yok,
Acizliğe itiraftır bunun adı.
Aslında varlık ta yok, yokluk ta yok.
Bulunmaz bunun tadı,
Yoktur adı şanı.
Madem ki var olan sensin,
Senden başka bir mevcut yok.
Bunca görünen nedir?
Nedir bunun bilmecesi?
Bir ufacık ipucu verir misin Allah’ım...
Bilinmekliğin hatırına...
Yüceliğin şanına...
İsteriz senden bunu,
Yoktur ilminin sonu.
Dolmaktadır verdiğin süre,
Geçiyor zaman bile bile.
Son demlerimiz gelmeden,
Ecelimiz bizi bulmadan,
Buldur Allah’ım buldur...
Kendinle bizi doldur.
Ölmeden öldür, yüzümüzü güldür.
Kendinde dirilt,
Kendinde yaşat,
Kendinde öldür.
Aşkın ve muhabbetin
Sarsın dört bir yanı,
Bilenler bilsin seni.
Erit bende ki beni.
Fanidir her şey fani...
Baki olan sensin Baki...
"Her şey fena bulacaktır.
Ancak Azamet ve ikram sahibi vechin baki kalacaktır."
İşte budur bütün ilimlerin sonu...

Aydın ÇETİNER
(Bursa-Ağustos 2014)