(Buğday mı, Himmet mi?)


Sarı köyde yaşar idi
Rızk peşinde koşar idi

Anadolu perişandı
Yunus fukara bir candı

Zaman böyle geçer iken
Ekin ekip biçer iken

Bir kıtlıktır sardı yurdu
Çitçileri yaman vurdu

Ektikleri bitmez oldu
Ocakları tütmez oldu

Yoksulluk canlara yetti
Ahalinin sabrı bitti

Derken bir gün ilden ile
Bir şayia düştü dile

Hacı Bektaş adlı bir pir
Herkese olurmuş dest gir

Hem açları doyururmuş
Yoksulları kayırırmış

Yunus dahi duydu bunu
Almak için umduğunu

Düştü kağnısıyla yola
Bu fakrına çare bula

Dalıp gitmişti bir ara
Nazar etti ufuklara

Aklı köyünde kalmıştı
Baktı epey yol almıştı

Sonra birden akıl etti
Kendi kendine ayıttı

Erenlerin tapusuna,
Boş gidilmez kapısına

Etrafına şöyle baktı
Alıçlara göynü aktı

Topladı birçok alıcı
Artık boş değil avucu

Çare için eyvahına
Varır Bektaş dergâhına

Bektaş’a malumdur hali
Yönelterek şu suali

Ona nasip teklif eder
İste nasip vereyim der

Benden buğday bekler hanem
Nasip olmaz derdime em

Hünkâr derki müridana
Buğday verin gitsin ona.

Sevinciyle buğdayının
Düşer yoluna köyünün.

Düşer amma düşmesine
Cevap arar iç sesine

Bir sıkıntı basar gönlü
Bir değil sanki bin yönlü

Acep hata mı ettim ben
Nasip, nefes ne bilmeden

Kafasında birçok soru
Cevapsızdı işin zoru

Şöyle süzer etrafını
Anlar o zaman gafını

Dağlar arasında ıssız
Bir yoldadır şimdi yalnız

Düşünceye daldı gitti
Geçmişini hayal etti

Moğol zulmü, kıtlık derdi
Çektikleri pek beterdi

Eziyet üste eziyet
Böyle çetindi vaziyet

Hayal gerçek arasında
Gidip gelme sırasında

Aklı dergâha uzandı
Gönlü pişmanlıkla yandı

Karar verip döndü geri
Bekler buldu dervişleri

“Ben yanlış yaptım erenler
Beni anlayın yarenler

İşte, alın buğdayları
Nasibimi verin geri.”

Durum Bektaş’a söylendi
Yunus nasip ister dendi

Dedi Hünkâr “olmaz artık
Bu kapı Yunus’a örtük

Kilidi Taptuk’a verdik
Yönünü ora dönderdik

Nasibini ondan alsın
Buğdaylar kendinde kalsın.”

İbrahim Sağır