Hiçbir duygu kendini bende tamamlayamıyor
Hiçbir diyar ruhuma memleket olamıyor
Yeşil bir ovada ulu bir ağacın gölgesinde
Gözlerim yaşlarını dinlendiriyor.
İçimde garip ve huzur verici bir Ud
Çalınıyor çalınıyor ve içimi parçalıyor.
Kirpiklerim sanki hiç ayrılmamış gibi
Dudaklarım sanki hiç ıslanmamış gibi
Telaşlı bir korku iliklerime yayılıyor.
Bulutlar benim varlığımdan mı bu kadar cimrileşti?
Güneş benim varlığımdan mı bu kadar körleşti?
Ya rüzgar!o da benim varlığımdan mı sahteleşti?
Tezatlıklar neden benim etrafımda birleşti?
Üşümek,ısınmak,serinlemek...
Neden hepsi benim varlığımda kesişti?
Omzunda ağlayacağım bir ahbabım bile yok
Vuslatına sızlanacağım bir parçam
Ruhuma giydirebileceğim bir elbisem bile
Yok!
Yok diyebileceğim bir varlığın da yokluğu gibi.
Saçlarımda ağarlaşan kıllar
Güzel kokusunu saklayan papatyalar
Biri insanı biri hayatı simgeleyen taşlar
Hepsi bir varlıkta yokluğa var oldular.
Korkuyorum
Belki utanıyorum,pişman oluyorum
Hissedebilsem tüm duyguları
Kim bilir daha neler yaşıyorum?
Ama şuna o kadar eminim ki
Ben en çok İstiyorum.
Yaşamda ölümü,ölümde yaşamı
Sevmekte nefreti,nefrette sevdayı
Yağmurlu akşamda güneşi
Güzelim baharda kışı
Ve daha nice müthiş tezatlığı
Bu tezatlığa da tutulan alkışı
İstiyorum.
Ben en çok istiyorum.

MEHMET EMIN ŞAHİN