Benimdir, gönül yarama, Sürülen merhem benimdir...
Benimdir, iniltilerimin feryadını kaldıran benimdir...
Bir yetimin başını okşarcasına,
Kendine sunulan tesellilerin
Kaynağı olan...
Hilkatin, tecellinin menbaı olan...
Güneşimi gördüm.

Olmazdı benim teselliden yana bahtım...
Olmazdı çırpınışların sonu,
Olmazdı...
Ki ben, son bir hamlenin,
Son bir umudun, Basamaklarına tırmanırken..
Artık mecal ve gücün
Son sermayesini harcarken...
Cennetini gören kişinin sevinci gibi...
Güneşimi gördüm.

Dünya’yı verselerdi bana,
Kanmazdım bu kadar.
Sevinmezdim.
Bana ne Dünya’dan!
Dünya’yı kıskandıran varken...
Bir hayalle bir gerçeğin,
Tercihiydi bu...
Asılların asılı,
Yüce bir hakikatin nurunu...
Güneşimi gördüm.

Bütün vehimlerin Kuruntuların, korkuların,
Sonuydu bu...
Gamlı, kasvetli, daralmış,
Gönüllerin vedalaşmasıydı...
Kendini arayan birinin
Kendini bulmasıydı...
Nefisle ruhun barışmasıydı.
Beni kendimle barıştıran,
Güneşimi gördüm.
(Bursa-Temmuz 2014)

Aydın Çetiner