Sabahın sessiz saatlerinde
Her yer soğuk ve sisli
Yürüyor bizim Ahmet Karadenizli

Leş kokusu sarmış köşe başını
Ortalık sessiz ve sakin
Bir cinayet havası kaplamış
Yolları lakin

Tam yürümeye tempo veren
Ahmet Karadenizli
Konteynera takılır gözleri
Müteveffa bir erkek eli
Gözleri dolmuş buruk yüreği

Ölüme sunulmuş aşk tadında viski kokan
Sokaklara damlar devriye adamı
Alır götürür Ahmet Karadenizli gibi masum adamı
Haykırsa da sokaklarda masumluğunu
Fark etmez takılan kelepçe duygusunu

Dört duvar arası antipatik ve suskun
Ahmet Karadenizli ölüyor bedeni yorgun
Sessizlik kapı gıcırtısıyla bozulur
Devriye adamı girer elinde odun

Başlar Ahmet Karadenizli
Suçsuzluğunu anlatmaya
Engel olur konuşmasına devriye adamı
Elindeki odunla

Katilsin diye yankılanır duvarlar
Vurur yüreğine devriye adamı
Hırpalar Ahmet Karadenizli gibi bir adamı

Sorgu odası öfkeli
Korkuyor bizim Ahmet Karadenizli
Yorgun düşen bedeni
Anlatıyor yalan dolan sözleri

Evet ben yaptım yeter
Ben işledim cinayeti der
Bizim Ahmet Karadenizli
Devriye adamı bir kere daha hırpalar
Masum Ahmet Karadenizli gibi bir adamı

Ve masumluğuyla kapanır kalır
Dört duvar arasında
Ahmet Karadenizli gibi bir adamI
bitirir bu devlet
Sessizliğe bürünmüş karanlık oda’da

Emre ATUN