Suratıma oturmuş bir uzay boşluğu vardı

Çok içmiştim

Barın kenarına oturmuş, kendimi bağırmıştım

“kim olduğumu biliyorum!”

Az ileride başka bir adam, baktı

Suratına oturmuş bir kıtlık buhranı vardı

Kes sesini

Kes sesini, dedi bana

Kesemezdim

Sarhoştum, ki ben tüm söylenmeler kadar sarhoştum

Hem ben, kim olduğumu biliyordum

O bilmiyordu, susamazdım

“ben icat edilmemiş bir kavramım.”

Anlamadı, anlamazlardı

“hiç gözlenmedim. Ama buradayım, duruyorum.

Oysa hiç görülmedim.”




Sonra bir kadının bakışlarında ezildim

Ben bir kadının bakışlarında ilk kez ezildim

Sanki görülür gibi

Maviydi gözleri

Değildi. Yeşildi. Ya da turuncu

Bilmiyordum, ben, o gece, görülecek kadar sarhoştum

Saçlarında bir mars hüznü dalgalanıyordu

Ben, hiç görülmeden kalkmayı çok iyi bilirdim

Ama o gece kalkamadım

“Hey, bayan. Siz. Evet. Kalkamıyorum.

Bir kulak verin bana, biraz da görün, görün beni

Çok güzelsiniz de. Ben, suratıma oturmuş bu uzay boşluğuyla

Size bunu söyleme cesaretine erişebiliyorum

Ben ilk defa böyle cesur olabiliyorum.”

Kes sesini be adam.

Dudaklarında bir caz resitali çalıyordu

Ve parmakları, bir kıtlık buhranında dans ediyordu




Çıktım sonra oradan

Hem insanların suratlarına oturmuş kahramanlık destanları vardı

Ki ben o destanlardan bir yangını hayal ediyordum

Sonra barmenin sigarasından düşen közü

Bir bar yangınına çevirmeyi

Sonra marsın hüznüyle kuzeye göç etmeyi…

Tüm bunları hayal ettikten az sonra çıktım oradan

Yıldızlar bıraktığım gibiydi

Suratıma oturmuş bir hiçlik buhranı vardı ve kuzeye doğru yol aldım


...