yapraklar dökülür
gönlümden
sonra
ka
de
he
rakı


uzun bir yol öyküsünde
hostesin muavince ses tonu ile
bileti geçersiz bir yolcuyu azarlar gibi


hem de yolun sonuna bir mola kala
oradan kalk şuraya otur dese ne ala
temelli in diyordu bu sevda otobüsünden


tam geçerken o yolları kırlangıç sürüsünden



mevsimi tükenmesin yolların
solmasın mavisi türkü bakışlı gözlerin
yüzünü örtmesin n’olursun başında ki bulutlar


gelincikler bükmesin nazenin boyunlarını
ürperip dağıtmasın karahindiba tüylerini
yüreğime gül eken nasıl şimdi diken diken


yapraklar dökülür gönlümden sonra kadehe rakı



o patika yoldan çok koştuk, bitti;
zincir vurduk dalgalara geçtik o iskeleden
o nar bin parça şimdi, o yeşil kuş çoktan öldü!


çok çocuktuk çok ağladık büyüdük
çok konuştuk susarak da aynı yolu yürürdük
alacaklı olsak bile üstüne bir bardak soğuk su içtik


ama yapraklar dökülür gönlümden sonra kadehe rakı



oysa o günler de haramdı bana rakı
parmakların arasına sapladığım çakı
sevda için söz verdiğimiz o altın takı


dilimizde hala o şarkıdan kalan şiirsel yankı
"mutluluk mavi çocuk /oynardı bahçemizde"
"nerde şimdi, nerde şimdi, nerde o aşkın kör sarhoşluğu"


son baharı ömrümün
ve yapraklar dökülür gönlümden sonra kadehe rakı.