demiryoluna mıhlanıp kalmışsan, daha gidecek yollar bitmemiş demektir. belki uzaklarda birine duyulan özlem, belki sonsuzluğa. Sonsuzluğun sahibi bilir esas sebebini.

baba.. o kadar uzak geliyor ki bu kelime, işte bazen 'ba' oluyor, bazen o adam. bilmez miyim, o benim en iyi arkadaşımdı, sırdaşımdı; şimdi ise bir sırdan ibaret, ne halde olduğunu bile bilmediğim.

kimbilir belki kibritçikız bir tirende karşılaşır babasıyla, öte diyarlarda; küsss de bir kayısı ağacının altında. her şey muallak. şimdi ne güzel ezanlar okunuyor. tek mutlak Allah...

hayırlı sabahlar...

hatırlayamadığım kadar küçükken demiryoluna kaçarmışım.bildim bileli hep bi yakınlık hissettim tirenlere.sebebim vardır mutlaka ama hangi kıvrımında beyin denen bulmacanın.eve dönünce kötü.onu hatırlıyorum.sık sık babam almaya gelirdi beni asker kokusu hiç çıkmaz aklımdan.şapkasını takardı kocaman.lüle saçlarım sarkardı her yanından.kocaman bi dağa yaslanır gibi güven içinde.bilirsin babalar kız çocukları için nasıldır.ne bildimse ondan öğrendim.kalemi kitabı ondan.derin masmavi bakışları vardı herşeyi bildiğini görürdüm yetişmeye çalıştıkça keşkülü fukara...keşkeyi şeytan söyletirmiş o yüzden demekten imtina ederim ama bi kerecik daha sarılsam ne çok şey susacak.ya da çözülecek.
yazarken tirenleri uzun bi özlemek dumanı elan üstünde bi acı keskin bi çığlık.söze dökerken zorlandığım yokluk.demir gibi soguk ama devindikçe hararetten kızgın akkora dönen hiçlik...
böyle gibi.kelimeler ne tuhaf varlıklar.olup olduran...
ne demeli hasbinallah ve nimel vekil...