Hüznümle birlikte,senden sayfalarca aldığım haberlerle, koskoca,kalabalık bir şehrin tam ortasında,yalnızlığında nedensiz olmayan acılara bulaşmış bir yürekle,yaşamaya çalışmak nedir bilirmisin ey can?
Uzaktan okşanan bir çocuk gibi, yetersiz tesellilerle oyalanmak nedir bilirmisin?
bilmeni istiyorum; saflığım değil,sana olan aşkımda halâ umutlara kilitli ellerim.
Kenetlenen sevgimle huzurun karasında kalmış ruhum,sözde sevgilerden uzak halâ sendeyim...
Sen ama, bir gün kaybedebileceğinin farkına varmaksızın harcıyorsun.
Yarınlara yaşlanırken virane yüreğim.
Geçiriyorken,günlerden başı dik,özgür cumalar Rab,Rabbime zikirler,şükürler olsun.
Ben dualarına muhtaç.
Sellere kapılmış umutlarla ağlayış düşkünü gözlerim.
Aşkına yakışmazmı yüreğim?
ya bir aşka yakışır gibi paylaş benimle,ya da anlamıyla yitik bu köle’yi azat et.
Sür dilediğince çöller benimdir...
Seni sessizlikle sevmekte,severek sessiz kalmakta zor anla...
Barışıkmıyız hayatla?
yada küsmüş çocuklar gibi.
Kendimize devleştirdiğimiz sorularımızı yenmek ne büyük başarı.
Besleme umutlarla halâ umudumun rengi sen,koskoca bir mavi.
Ne olursun bir gün bende solma..
Ölümümü hissettiğinde, pişmanlık denizinin dalgalarına bırakma benliğimizi...
Bir sahil yeter ikimizede.
Öteki kıyılarına gitme.!
Hayat Can