Geceler diyorum.
Geceler...
Niye böyle yalnız ki?
Çoğu zaman yalnızlar.
Kimsesiz dolaşan çocuklar gibi
Ne anneleri var ne babaları...
Bir başına, yapayalnız...
Kalıyorlar, sokak ortalarında...

Geceler niye böyle karanlıklarla dolu ki?
Sen bilir misin Ahmet Amca?
Ahmet Amca dedim de aklıma geldi.
Ahmet Amca kömür madeninde çalışır.
Güneş yüzü gördüğü zaman,
Suskunluk ırmaklarına dalar.
O susunca,
Anlatmaya başlarım.
Bizim oralarda ölen birinin ardından karalar bağlanır.
Gözyaşları dökülür...
Yüzler parçalanır...
Dizler dövülür...
Acaba gece de bir yakınını mı kaybetti?
Yoksa kendisini mi kaybetti?
Ne dersin Ahmet Amca?
Susarsın değil mi bu halime?
Sen de sus..!
Aldırış etme.
Geceler gibi...

Geceler neden böyle suskun ki?
Kulak versem çığlıklarını duyabilirim miyim?
Biliyor musun?
Koynuna aldığı hikayeleri bir bir bağrına basıyor.
Her hikayeden sonra bir yıldız yerleştiriyor gökyüzüne.
Her susan gönülden bir çift gözyaşı alıyor avuçlarına.

Geceler diyorum.
Geceler...
Bir o anladı beni.
Bir de yazdığım şiirlerim.
Anlatmak istediklerim var.
Ama yarım kalan bir aşk hikayesi olsun istemiyorum.
Seni anlatmak istiyorum.
Sadece seni...
Gece yalnız,
Gece karanlık,
Gece suskun,
Pencere kenarından seni anlatıyorum geceye.
Seni dinliyor gece.

İbrahim Halil ÖZLÜ