Goncanın dalında solması gibi
Ömrüme ziyandır yar bu sensizlik
Gecenin yıldızsız olması gibi
Işıksız odama dar bu sensizlik.

Her gece içtiğim derdin hancısı
Dolmaz bir boşluğun dinmez sancısı
Gönlümün teselli bulmaz acısı
İçimde büyüyen ur bu sensizlik.

Öyle bir muamma öyle meşgale
Tarifi uymuyor hiçbir eşkâle
Aşılmak geçilmek bilmez bir kale
Burçları yüksekte sur bu sensizlik.

Felek sezdirmeden örmüş ağları
Çelikten tellerle sarmış bağları
İçimde taşırım yanardağları
Ateşten daha da kor bu sensizlik

İğneyle ilaçla dinmiyor acım
Yanında bir lahza olmaya açım
Hasret-i hicrinden ağardı saçım
Dört mevsim dinmeyen kar bu sensizlik.

Kederim ziyade yoktur sürurum
Hicranlar içinde solar kururum
Çırpına çırpına inler dururum
Ölmesi kolay da zor bu sensizlik.

Beynim ki bir korkunç şüphenin üssü
İçimi dağlayan har bu sensizlik.
Kızaran yüzümde bir yanma hissi
Gönlüme öyle bir ar bu sensizlik.

Hasan Hüseyin YILMAZ