Konuşamayız içimizdekileri...susarız.
Anlatamayız kırgınlıklarımızı,
Ne de,öfkelerimizi.
Hep,içimizde kalır isyanlarımız.
Hayallerimiz,içimizde hep saklı kalır.
Bilinmez bir boşluk doğar etrafımızda,
Nedir bu ?..adını sen koy !


Bazen bize,biz olduğumuzu hatırlatandır,
Bazen de,bize kendimizi unutturandır.
Bizde,bir nevi körlük de yaratandır.
Sancılı umutları,hevesleri doğurtandır,
Başka dünyalara götürüp,boyut atlatandır.
Kimyamızı,baştan aşağı karıştırandır.
Nedir bu ?...adını sen koy !


Ufuklarımızı,çok uzaklarda kılan !
Yarınları meçhul anları yaşatan,
Şarkıları daha anlamlı yapan,
Renkleri,daha parlak,
Yıldızları daha yakın !
Ve daha ışıl ışıl parlatan !
Nedir bu ?...adını sen koy !


Yalnızlıklarda,dalıp gider gözlerimiz.
Gül mevsimlerinde sevdalanır,
Bağ bozumlarında hüzünleniriz.
Güz rüzgarlarında,dalından toprağa düşen,
Son yaprak gibi titreriz.
Tüylerimiz ürperir,zaman zaman.
Nedir bu ?...adını sen koy !


Hayata,şafak sökerken bakarız,
Ya da,Güneş batarken uzun uzun.
Bir coşkun akan ırmak gibi,
Yüreğimizdedir vazgeçilmez sevgi.
Dilimiz hep sevginin dilleri,
Kucağımızda,gonca gonca sevda gülleri.
Bilemedim ben nedir,garibin halleri.

Tutku mu ? Aşk’mı ? sevda mı ?
Nedir bu ?...adını sen koy !

Tuğal KÖSEMEN