Her insanın gözleri, gerçekleri görseydi,
Firavun’ un cesedi bize ibret olmazdı.
İbrahim’ e (a.s.) inanıp, Nemrut, Hakk’ı bilseydi,
Bir topal sinek ile, belasını bulmazdı…

Yazar mıydı kalemler zulüm diye bir şeyi?
Bölüşseydik lokmayı, Mevlâ’m vermiş her şeyi;
Yenebilmiş olsaydık düşman denen kör şeyi,
Nice masum yavrunun bedenleri solmazdı.

Üç günlük dünya idi, en çok beş gün yaşardık,
Bilseydik ki yarın yok, nasıl farklı koşardık?
Gidenleri bir saysak, delirip dağ aşardık,
Kalplerimiz pas tutup; mal, mülk hırsı dolmazdı.

Belki bu gün, son gece, güneş var mı sabaha?
Kim bilir kaç insanın bineği kalktı şaha?
Yüce Yaradan, bizi düşürmesin eyvaha,
Cehennem’ den zerrecik görse yüzler gülmezdi.

Her insanın ettiği, kendine doğru geldi,
Yeryüzünde zulümler böylelikle yükseldi;
Şeytanın silahıyla kendi bağrını deldi,
Görmüş olsa vicdanlar, insanlığı ölmezdi.

Ölçmeliydik her yolu, adımları tartarak,
Bir araya toplanıp, bölük bölük artarak,
Yaradan’ dan gayrıya giden tez i yırtarak,
Yıkılırdı bin tuzak, fitne bize gelmezdi…

Yaradılış gayemiz, ne zulümdü ne fesat,
Şükürsüz dü bedenler, dilde doğrular kesat,
Ne ekinler tarlada, ne de elde var hasat?
Hiç bir canlı kendini, böyle kökten silmezdi.

12 Nisan 2015 Mustafa USTA