meleğim...
içimdeki sessizliğimmm
vuslatın hikayesini bilir misin
sanadır aslında tüm bu emanetim

henüz daha civan iken;
bir ’belki’ diye diye sabır taşıdım
d/inmiyor bak ki olanca efkarım
bir kesikten sızıyor
dökülüyor
katre katre içimdeki vav halim

gayrı mütevazi sevdiğimdendir
dudaklarımı dikerken puşt bir gece
görmedi içimdeki acıyı
kendi gözlerimde kaldı iki büklüm

hatırladım bencileyin bir mecnunu
vayyy
hemde ne vayyy
söyleyiver dedim düştükçe o kara gözlere
bir içimlik dilemmaya nasıl da kalmış g/ebe
meğer uykumda Elifliğe göz dikmiş
ciğerlerimin s/isine yerleşip biti vermiş

yakarışı değdikçe dudağıma
mecbur sırayı şaşırdım
böylesi sevda işte
ateşe yanık
s/ağır olan tek söyleyemediği
etten kemikten belkiler ile
yol gözlediği

sonra mı?
kendine gel dedim yiğidim
neyin kaldı solarken tenine
uğruna bir nevi ayyaş gezdin
her bir yanını gözyaşı sardı da
avare olup yenildin

evet.
Elif bir ağaç ise ben onun dalıyım
dokun ah yinede öperken düşlerime
nefesin ok değil hançer de olsa
kaburgamın ortasına
iliştir paslı iğnelerini mühim değil

budadıkça nefesimi Azrail
içimde bir depreş daha gür çıksın sesim
lakin beni azat et azap çekmeyeyim
biliyorum feryad edenlerin hali vaveyladır

yar dediğim özledim gel deyişini,
affeyle!
geçenlerde içime bir köz düşürdün
her ikisini öyle birbirine karıştırdım ki
sandım kayboldu masumiyet yokluğuna
aşk işte bu neylersin yüreğimmm

Sahi ekilmemiş bir sevda
nasıl budanır yada nasıl beslenir
yoksa şu şizofren yaktığım k/ağıtlarım
mahsun kalbime yazılmış birer devrim midir?

illa ki;
iki lam birbirine sarılmış
yuvarlanıp son harf misali gider peşinden Elif’ in
geri kalmanın acısını ne zaman anlayacaklar
hem dal ol, hem vav ol dersin ya
vallahi şiirlendim