Yine sensiz yağıyor bir Şubat soğuğun da şehrime kar.
Yine bir şiirin de kayboluyorum bugün.
Metanetsiz ve yorgun mısralar.
Sanki kırk yıllık hasım gibiler.
Ama yine de beraber ağlıyorlar.
Yazdıkça patlamaya hazır duygular,
Sıkıştırılmış bir yılan gibi,
Akıtıyor zehrini beyaz sayfaya.
Üzerime gecenin sessiz bir matemi düşüyor.
O kadar agır ki omuzlarım kaldırmıyor.
Soğuktan buz tutan çıplak bedenim,
Ağır bir karanlığı giyiyor üzerime.
Sessiz uğultulara hazır şimdi,
Şubata terk edilmiş kırık masam.
Bir türlü bitmedi benimle hesabı.
Beynimi kemiriyor iniltileri.
Sabaha kadar susmadı.
Ne derdi var bilmiyorum?
Ne denli düşman kalemim kendime?
Ne denli kayıp bu mısralar?
Aradıkça kayboluyor gönül sayfalarımda.
Nasıl bulacağım onu şimdi?
Bir sürü kitap var tozlu raflarda.
O kadar ağırım ki şimdi...
Üstüme üstüme geliyor sağır karanlıklar
Sahi ne zaman doğacak güneş?
Sabaha kadar madarayım şimdi kendime.

Selahaddin TEKİN