En umutlusundan bi çocuk yaşardı bu şehirde
Biraz utangaç, biraz sıkılgan, birazda aşka hasret
Mutluluk saçardı etrafına, aldırmazdı daha el sürmediği aşklara
Hayalleri vardı, belkide hiç gerçekleşmeyecek hayalleri
Ağlamayı unutur gibiydi, düşüpte canı yanmıyordu artık
Ve aşkla tanışdılar aşk bakdı ve gülümsedi
Oda aşkı görünce anladı dedikleri kadar vardı, çünkü o aşktı
Önce bir randevu aldı, gözlerinden kalbine giden yollar açılmıştı
Çıplak kalmıştı bütün duyguları ve yağıyordu artık aşkın üstüne
Umut dolu, mutluluk dolu, ve sevgi olup yağıyordu aşkına
Göz gözü görmüyordu artık, kalbine doğru akıyordu
Zaman su gibi akıyor ve yüzünden gülücekler eksilmiyordu
ta ki acıyla tanışana kadar..
Aşk dediği insan son kez gözlerine bile bakmıyordu bakamıyordu
ve son sözler söyleniyordu..
Rus ruletine bile razı olurdu bu çaresizliği ile
Hiç olmazsa yarı yarıya yaşama şansı olurdu
Hakkını helal et diyen bir ses uzaklaşıyordu
Her adım yüreğine saplanıyordu hançer misali
BİR DEVRİM GERÇEKLEŞMİŞTİ RUHUNDA
Artık damla damla akıyorken zaman sağanak yağıyordu gözlerinden yalnızlık
Hayaller su misali akan zamana yenik düşüyordu
Mutluluk ise çocukluğundan ibaretdi
İki kişilik bir ölüydü yüreği
Daha can bulmadan kürtaj yapılmışdı hayallerine
Artık acı ile tanışmışdı.
Ve çok geçmeden gece nöbetleri başladı
Aşk dediği, aşkım dediği, acı acı tütüyordu gözlerinde
Tiryakisi olduğu sigarayı yiyordu adeta
Ölmeyi düşündü bir an ama unutmuştu o zaten ölmüştü
Yemiyor içmiyor ağlıyodu
Düşmüştü ve cocukluğu ile hiç alakası olmayan bir düşüştü
Dizi yerine kanayan kalbi ve acısı dinmeyen bir yarası vardı
En umutsuzundan da olsa bir adam yaşıyor bu şehirde...

Ahmet ÇALIK