aydınlıklar ve karanlıklardan önceydi …

Tanrı.., ormanları kardeşliğe, gökyüzünü ve denizleri özgürlüğe boyadı
çiçekleri-böcekleri rengarenge ve ihaneti ve pusuları yanlışlığa boyadı
ve sonra., çocuk insanların çocukluklarında rengi masumiyet olsun dedi
beğenmezlerse eğer büyüyünce,
boyasınlar kendi boyalarıyla kendilerini.

/ki öyle olacak, kimileri beğenirken renklerini, kimileri beğenmeyecekti
ama bunun kararını vermek için büyümeyi bekleyeceklerdi…/

…ve çocuk insanlar büyümeye koştular..,
ormanlar içinden, gökyüzü üstünden denizlere doğru., ellerinde uçurtma
hepsinin yürekleri taze bahar dalı, boyunlarında çiçeklerden birer halka.
bilmiyorlardı ki cazip çekimler, önlerine çıkacak ilk kavşaktan sonraydı
yani memelerin büyümeye,
sakalların çıkmaya başladığı zamandaydı.

/kavşağa geldikleri zaman gördüler ki yol tam o noktada ikiye ayrılıyor
biri ışık rengine doğru giderken, diğeri gölgenin içine dalıyor…/

..., ve aydınlıklar ve karanlıklar zamanı burada başlıyor…

…duvarında ‘ali ayşeyi seviyor’ yazan çocuklar…
aşk onlar için çocuk yüreklerinde ışıldayan, en parlak insanlık rengiydi
işte bunun için de hepsi, tanrının boyadığı o ilk rengi, masumiyeti seçti
aşklarını ve inandıkları her şeyi, yaşam satrancının şahı gibi korudular
ve nerede bir yürek kanarsa, onlar da o yürekle birlikte yürekten ağladılar.
ne güzel ki onlar
dünyaya bahar, kuş ve aşk masalı yazanlardan oldular…

..,

-anne, bu insanların hepsi neden çıplak…
kimi büyükler ormanları yangına, gökyüzü ve denizleri kirliliğe boyadı
çiçekleri-böcekleri yok etmeye ve ihaneti ve pusuları doğruya boyadı
tadına vardıkça mevsim yemişlerinin, masumiyet rengini beğenmediler
boyanıp foya renkli boyalarla, bizim rengimiz yanar-döner olsun dediler.
ama ne yazık ki onlar
karanlıklar içinde sıfatsız ve çıplak bir lekeye benzediler



Cevat Çeştepe