/topaç dönmeye devam ediyor ama o sokak çoktan kaybolmuş bile/

-ey adı, adım olan çocukluğumun sokağı.., şehrim benim,
dumanları hala tüten anılar yangınımın içindeki kıvılcım…

daha dün., arasından seyretmiyor muydum seni uyku perdemin
kaybolup gitmişsin işte arkana bile bakmadan,
şimdi neredesin.
oysa bir bilsen hala ne kadar taze, kanattığın dizlerimin yarası…

..,sen başucumda okunan, bitmeyen bir masaldın bana her gece
kışlar çok ağır geçerdi ama hiç üşütmezdi, üstüme seni örtünce
ya şimdi diye sorarsan.., işte onu hiç sorma,
hiç sorma…
....,

/gözyaşlarım gümüş balıklar gibi akıyor, denize inen sokaklardan/

-anlatamadıklarım, kayıp bir martının çığlıklarında saklı
tanırsa, köprüden kalkan son boğaz vapuru tanır onu…

sanki binmişim Galata’dan bir gemiye de el sallıyormuşum gibi
Kızkulesi bir bakış bakıyor ki arkamdan,
yoksa bana mı öyle geldi.
inan ki gülüm., bir ayrılık fotoğrafına ancak bu kadar sığar hüzün…

..,oysa benim o rıhtımdan denize saldığım, kanadı kırık bir martıydı
ben değildim yani, İstanbul’da doğup-büyümüş bütün hatıralarımdı…
de ki bir dalgakıranın vedası gibiydi dalgalara…

....,

/bir denizin kıyısındayım, bulutsuzluğu mavi, gökyüzü altındayım/

-bekliyorum ki gece olsun., dökülsün üstüme bütün yıldızlar
akan gözyaşlarımın yerine, onlar yerleşsin gözlerime…

akşam çayının demi nasıl tütüyor değil mi, soğuk dağlara karşı,
böylesi bir günde ne de güzel gider..,
üstüne bir de sigara yakmalı.
kollarımı geceye açıyorum, güneşin perdesini yüreğime çekip…

..,yolunuz açık olsun çocukluğumun şehri, gençlik İstanbulum
sizi dünümden kanatlanan fırtına kuşlarına emanet ediyorum…
ve dönüp bugüne bakıyorum, yüreğimdeki sana
haydi canımın içi şimdi sımsıkı sarıl bana,
sarıl bana…



Cevat Çeştepe