KALEMİMİN ÖLÜ YÜZÜSÜN ......

Geçmez sandım gönlümdeki sevdanı
Gözümde büyümüş dev çınarımdın
Nasıl bir duyguydu çaresiz çırpınışım
Adımladığım ayaklarım çıkmaz yolumdun
Küçük ellerimin büyük kanadı
İnce sızımla veda ederken kalbime
Hayalimdeki resminle kucaklaşırken
Her günüm gelişini bekleyen masaldı
Kalbime seni sordum
Bakışların, sözlerin keskin bir ölüm mermisi

Şiirlerim en yakınım hayatımı anlatan
Ah benim çocukluğumun çocuk yüzü
Gecene bir yıldız benimle düşene dek
Beni sana bıraktım uykuna misafir
Dertleş Cama vuran gölgenle ikimizi
Birde alnını secdeye daya
Yüreğindeki benle
Gündüz Adımların Allah’ın evine yürüsün
Yüzünü çevir Mevla’ya
Gönlündeki benle

Kulağıma fısıldadığın bir söz
Biz çok acılar gördük derken
Hiç düşünmeden bana gelişlerin
Ben nemi yaptım
Adına yazılan kalemi yok ettim
Sana olan duygularımı param parça dağıttım
Sevgimi kendimden azat ettim şükür dedim
Seni sadece hayallerimin bir parçası gördüm
Bir varlığın bir yokluğun ömrümü tüketirken
Bedenime sensizliğin ölü yüzü serpişti
Sancılı noktam
Yaşattığın sevda ateşinin
Beterini yaşa

Ben kahırlarımı izlerken yoruldum
Artık
Sende benim
Kalemimin ölü yüzündeki
son satırlarsın .....