Hatırlıyor musun?

Bir sonbahar günüydü deniz kenarın da bir bank da oturuyorduk seninle
Hava soğuk, kasvetli ve gökyüzü gri, deniz koyu bir renk almıştı
Sen başını eğmiş martılara atmak için aldığımız simidi tutuyordun ellerinde
Ben denize yansıyan gökyüzündeki kara bulutlara bakıyordum
İkimizde birbirimize söyleyecek kelimeler arıyorduk hafızalarımızda
Birden gözlerimin içine bakarak

’KARA BULUTLAR DA OLSA GÖKYÜZÜN DE ARDINA SAKLANMIŞ GÜNEŞİ GÖRMEK DEĞİL MİDİR
YAŞAMA SEVİNCİMİZ’

Diyeli kaç sonbahar geçti biliyor musun?
Yokluğuna alışamadım gittiğinden beri
Arar oldum gökyüzündeki bulutların ardına gizlenmiş güneşi
Bazen bir ışık görsem de gökyüzünden yüzüme doğru süzülen
Hiç biri senin gözlerindeki bakışların gibi ısıtmadı içimi

Yine bir sonbahar günü kabrinin başın da dökülen yaprakları temizliyorum
Gözlerimden yaşlar karışarak toprağa
Tırnaklarımla temizliyorum kara topraktan çör çöpü
Çünkü birazdan güneş gösterecek; yaşarken göstermediği yüzünü
İşte tam da burada anlam buluyor güneşin ışığı gözlerim de
SENİN GÖZLERİNİ HİSSEDİYORUM GÖZLERİMİN İÇİN DE...

İlker MAVİ
22.03.2015