Hayat büyük bir han, handa odalar,
Doğarsın en sıcak odada kışın.
Önünde gizemli gizli ferdalar,
Hayatın sırrını çözmektir işin.

Çocukluk yıllara varır kelebek,
Oynaya oynaya uçuşuverir.
Kendiyle oynaşır durur el bebek,
Bakışır, gülüşür, konuşuverir.

Gençlik denilen şey uçarı zaman,
Çoğu zaman haşarıca geçersin.
İlim denilen şey dipsiz bir umman,
Okursan su gibi bilgi içersin.

Görevi, korumak vatanı, canı,
Millet aşkı, bayrak aşkı, yar aşkı,
Yüreğinde duymak o heyecanı,
Sevgiyle doldurmak o yüce köşkü.

Durdurmak mümkün mü zalim zamanı,
Tek tek terk ederler tüm sevdiklerin.
Yalnızlık sendromu doldurur hanı,
Hasret baş belası, başı diklerin…

Ve son odasıdır ölüm bu hanın
Çığlıklar içinde inler duvarlar
Değişmez kanunu budur doğanın
Ölümde hayatın içinde varlar

Coşari, içinde yalnızlık elem,
Geçmişini göz göz taramaktasın
Gönlünle beraber elinde kalem,
Görmediğin aşkı aramaktasın.

İbrahim COŞAR