Yaşlı gözlerle başlarsın hayata.
Çevrendeki herkesi mesud ederken
Tek ağlayan sen olursun.
Zaman olur yürümeyi öğrenirsin
Düşersin,
Kanar dizlerin, acır canın
Elinden tutmasını istediğin kişiler
Yanıbaşında oluverirler.
Gün olur taze bir çiçek gibi,
Bahar gelmiş gibi açarsın tüm güzelliklerini
Koparırlar seni,
Sadece koklamak için.
Vakit olur aynaların karşısında
Yüzündeki çizgileri,
Saçlarındaki akları saymaya başlarsın
Düşünürsün,
Ne kaldı elinde?
Baktığın zaman geçmişine
Neyi hatırlarsın?
Belki dostlarla geçirdiğin
Keyifli bir akşam yemeğini,
Belki en acı anını,
Belki hiçbir şeyi.
Gözlerini dünyaya açtığında
Yanında olanlar şimdi yoksa,
Ne önemi var ki yaşamanın?
Neyden tad alabilirsin yaşarken?
Var olmanın bir anlamı yok.
Yok olmak ile var olmak arasında bir yerdesindir
Bir yanın maviye bakıyorken,
Bir yanın siyaha bakar.
Bir boşluktasındır
Öyle bir boşluk ki bu
Tarifini anlatmaya ne kelimem yeter
Ne de kalemim dayanır.
Sırası gelince o son yaprakta düşer
Rüzgar savurur götürür
Artık ne bir yeşillik kalmıştır
Ne de bahar kokusu.
Geriye kalan sadece
Bir avuç topraktır artık...

17 Mart 2015 Salı/Esra Ersoy