Oysa ne çok isterdim
Babamın elini tutup,
Sokaklarda başım dik gezmeyi.
Caddelerde insanlara
"Bakın işte bu benim babam!" der gibi bakabilmeyi.
Bir çocuğun olur
Ve sen de baba olabilirsin.
Peki neden hiç sevmeyi denemezsin?
Beni neden sevmedin baba...
Ben gözyaşları kirpiklerine karışmış,
Bir kız çocuğuyum.
Ben öğrendim;
Hayatta yalnız kalmayı,
Kalbim paramparça iken
Acı acı gülmeyi,
Hiçbir şey olmamış gibi davranmayı,
Dertlerimi içime atmayı.

Hayır, ben küçük bir kız çocuğu değilim.
Ben büyüdüm Baba...
Benim sadece yüreğim çocuk.
Ben artık acılarımla başa çıkabiliyorum.
Belki sen fark edemedin ama
Ben büyüdüm.
Kalbim acıyor Baba...
Keşke bilsen,
Keşke görsen acılarımı.
Birgün beni anlayabileceksin,
Birgün her şeyi fark edeceksin,
Birgün ben de mutlu olacağım.
Acılarımı unuttuğum gün,
Mutlu olacağım....

Bu satırlar ortaya çıkarken,
Gözyaşlarım yeniden süzülüyor yanaklarımdan.
İnsanın mutlu bir anısı olmaz mı?
Benim yok işte...
Üzülüyorum...
Beni üzen insanlara söyleyecek bir kelimem yok,
Onlara karşı kötü düşüncem yok.
Benim dualarım var,
Benim adaletine güvendiğim bir Rabbim var!

11 Mart 2015 Çarşamba/Esra Ersoy