bir çift kahve gözlerdi fal baktığım
hep kara günler çıktı bahtıma.


göğsümü gere gere sevdim dediğim ne varsa
siyah bir peçe ile kendini sakladı benden
kaldırsam korktum
namahrem duygular firar eder diye.



son sözler dökülür kalemden
bir zamanlar kahkahalar atardı beyaz sayfalarda
ne çok leke bulaştı Allahım
silsem izi kaldı
silmesem bunalttı.



bir alev gibi yanağıma düşen yaşlar
kirpiğimin barikatlarını yaktı
engelsiz bakıyorum şimdi
ayrılığı hiç bu kadar net görmemiştim
ne kadar karaymış ruhu.



kurdeleyi göğüsleyen yorgun bir maratoncu gibi
nefes nefese sevdanın son çizgisine geldim
kalbimden terler boşalır
iki büklüm alkış seslerini bekliyorum
ne çok seyircim var
benim gibi yorgun
benim gibi yılgın
tribünleri dolduran.



yar/in her selamı
ölüm döşeğindeki ihtiyar gönlüme
pamukla bir damla su vermesi gibi
selamı kestikçe kurur
gözlerim yarı aralık
alnıma koyulacak veda busesinin hasretini arar.



bir çift kahve gözde boğulmak varken
kuru bir dere yatağı gibi
bir damla suyu beklemek ne acı.




Ayvazım DENİZ