komşu bahçede erik aşıran o çocuk kadar
mutlu değilim artık
sakallarım daha yeni çıkmıyor
artık ergen değilim Eftelya

bir hayat yaşadım içinde yarda vardı
kıyısı,kenarı yalan
içi,dışı menfaat
insanlar üç’e ayrılır
iyi,kötü ve dönekler

gülmeyen hayallerim oldu kaderle
yıldızları gördüm kayarken yanlız
derten bulutlar kan ağlaryordu
geceler vardı Issız
geceler vardı yalnız
yalın ayak koşan günahkârlar gördüm
ahiretlik rüyalarımda
sinip bir köşede aşk acısına ağlardı tanrılar
dert vardı azığında garip sevda çöpçüsünün

bir hayat yaşadım Eftelya
bir kenarında yar vardı
bir kenarında koca bir yalan
yel esti her daim vuslata
hicran vardı yaşadığım ömür vadisinde
bazan derli toplu
bazan hep yek dağınıklık
bir düzeni olmadı anlayacağın

dikiş tutmayan bir düzen bulurdu beni
umutlarım kan sağardı hep
bir büyücünün kirli memesinde
halime imrenen şarapçı keşiş vardı tek dostum
saçı sakalı kirden bitlenen
kurtlar pazarına sürülen masum koyunları bir görmeseydin
taş olsan erirdin Eftelya

komşu bahçede erik aşıran o mutlu çocuk değilim
saçım sakalım değirmende ağarmadı
her çizgisinde bir yaşanmışlık var yüzümün,
ağaran saçlarım çektiklerimin özeti Eftelya

sinip bir köşede göbeğini kaşıyan kodamanlar gördüm
yedikleri haramı hazm etmek için geviş getiren
bir lokma ekmek için çöp kutuları karıştıran çocuklar gördüm
kirler altında yüzlerindeki nuru görünmeyen
günaha cilveleşen yosmalar vardı bu koca şehirde
dilinde sevda türküsü düşmeyen gurbetçiler gördüm
sıla özlemiyle yanıp,tutuşan
hayat pek dürüst değil Eftelya

artık bakkalda aldığı kağıt helvayla
mutlu olan küçük çocuk değilim
çocuk yüreğim artık bin yaşında
umutlarım yok,hayalerim hayal oldu
koca bir ömürü irdeledim işte sana
geçmişim hep sahte
bir gerçek olan sendin
yitirmediğim bir sen kaldın Eftelya

Mehmet Kılıçel