8 Mart emekci Kadınlar-ı Anma Günün de
Her duyarlı yürek gibi ben de birşeyler
yazmak istedim
Aldım kalemi elime sürdüm kağıdın yüzüne
Ses gelmedi çaresizce sustu
Bir daha sürdüm kalemi kağıda narince
Kalem ağladı
Neyi yazacaksın ki neyi
der gibi baktı gözlerime

Dünya kadınlarının şeleğine
Dert keder hüzün elem zulum yüklendiğini mi
Kadınların erkeğin
karşısında konuşmaması
Erkeğin kölesi olması gerektiğini mi
Elinin hamuruyla her işe karışmayıp
Bir köşe de oturması gerektiğini mi
İzinsiz bir adım dahi atmaması gerektiğini mi
yazacaksın der gibi içini çekti ve yutkundu

Erkek çocuklarına kadını sevmesi sayması yerine
Kadının sırtından sopayı
karnından sıpayı eksik etmemesi öğretildiğini mi
yazacaktın der gibiydi

Sen erkeksin istediğin kadın ile aşk meşk yaşayabilirsin
Namus erkeğin elinin kiri yıkayınca çıkar denildiğini mi
Kadınların alnına sürülen kara bir leke
Ancak ve ancak kanıyla canıyla ödemesi gerektiğini mi
Neyi yazayım ki dedi kalem kağıta
sustum

Ben özgürüm diyen kadının bile
Özgür olmadığını anladım
sustum ağladım
ve
ben kaleme değil aslında
Bu dünya düzenine küstüm

Nafize

dünyada ki ezilen örselenen
hırpalanan istismar edilen
Geleceği söndürülen
Öldürülen
Öldürüldüğü yetmezmiş gibi
Yakılan bin parçaya bölünen
Tüm kadınları saygı ile anıyorum