Hayatın heybesinden çıkan
Karmaşanın sevgili görüntüsüyle vurulmuşken
Şiir çağırmıştım şair yalnızlığıma
Ürkmeyen doğrunun sesiyle
Koltuk değnekleriyle gezinirken düşünceler

Ve uğrak yeri gibi yaşam gerekleri
Tarumar edilmekte varılan duraklar
Sıradanlaşan yaşamsal olguların çakılan boşluğu
Ve günler gömülür gerçekleşmeyen umutlara
Hoyrat bir serüven

Yaşamak sarıldıkça uzaklaşan büyülü bir koku
Sanı zenginliğin yoksul duruşu

Değişmeyen içseliyle belirlenmiş dönemlerini yaşıyor insan
Bilim yetişemiyor varoluş kurgusunun yıpranma hızına
Görmesek de yaşanmıştır tufan
Beyhude feryatları aşan
nice mahcup sesler duydum
Tarih ve laboratuvarların yüzeysel tepesinde

Tanımsız şaşkınlıkların işkencesi
Sorgusuz çoğul ölümler
Ve yaşayabildikçe büyüyen açlık
At sırtı sezgilerime binerim
Atar üzerinden bir koşu sonra

Ne yazıyorsam eksik anlatım
Ne bakıyorsam çokça hayal
Aklın yetersizliği yakıyor içimi
Görüyorum ki hayat dalgasını geçiyor

Gerek var mı övünmeye
Sindi biçare ben duygum
Acımak kaldı sermayemde
acınmak
Külden insanız işte
Üflenince savrulacak