zamanı gördüm ben;pek güzeldi bahar,olgun meyvelerin renkleri,sararmıştı yapraklar
tozu dumana katarken rüzgar,kar beyaz inciler yolları kapatırken,günlere şahittim

zamanı gördüm ben;her adım sona ulaşmanın bilinmezi olsada,acıların hüzünlerin çoğalması
söylenenlerin ötesinde iz bırakıyordu,söylemek istediklerimiz söyleyemediklerimiz arasında
kalın bir zırh gibi duruyordu surlar.

zamanı gördüm ben;sıradan söylemler zihnimizi karıştırıyor,örümcek ağları örülürken,aklı baştan alan
karıncalanmalar yorgunluktan dedirtiyordu.kabullenmek bu olsa gerek.

zamanı gördüm ben;gülen yüz maskesi ardına saklanmış gerçek yüzler.sanki dün herşey güzelmiş gibi
sıradan alışkanlık sözler,tercübeden uzak yaşanmışlık gerçeği ağır basıyordu


zamanı gördüm ben;insan olmak,insanca yaşamak oysa bu kadar zor olmaması gerek,
bir yazarın kalemınden düşen,bir şiirin mısrası ve bir roman yazan insan değilmiydi yoksa.

zamanı gördüm ben;siyasetin insan ırkının değişkenliği gibi renk renk olması,dini söylemlerin
dili farklı yorumları alacakaranlık ezber yorumlarını gördüm

zamanı gördüm ben;içinde ve dışına taşan kavgaların kokuşmuş iğrenç çürük yapılanması gibi,
kemıklerin üzerini saran et parçası,kendine ait dostlarla kol kola gezmeleri,ne kadar gerçek nefes

zamanı gördüm ben;dün geçmiş yarını görebilirmiyim bilinmezken,yaşanmışlıkları kötü diyemem,herşey çok
güzel olacak diyebilmek,umut etmek,yakın olmasada olacak elbet

zamanı gördüm ben;cahilliğin zirvesinde oturan erdemliği,gürültünün ortasında sesiz sakin düşünenleri
bağışlayan ve cezalananların romanlara konu olmuş hayatları okurken kenarı sararmış sayfaları gördüm ben.

çok şey görmedim;zamanı gördüm ben;haklı haksız kime ve neye göre doğruyu düşünürken...