İkimizden biri;
Ne fark eder ki,
Sen ya da ben
İçimizden biri.
İkimiz de Allah’ın kulu...

Birimiz, birimize git desin
Ve ilk giden sen olsun
Gözlerin mi,
Kalbin mi olurdu arkanda bırakacağın?

Anladım, zorlanacaksın
Dur!
Ben vereyim cevabı:

İlk giden ben olsaydım eğer,
Kırdığın kalbimi bırakırdım sana hediye;
“Yaran hep kanasın,
Gönlünde başka çiçek açmasın,
Diken toplasın ellerin yalnız”
Diye de,
Not düşerdim yanına...

Ki ben;
Ne kalbimi, ne gözlerimi bırakırım
Kendimden uzak bir dünyaya...
Yalanım yok, kimden neyi saklayım
Sensizlik çok da etkilemez beni
Dünkü varlığın,
Bugünkü yokluğundan daha az acı değildi çünkü...

Ve emin ol ki;
Yarınlarımda olmayışın
Yoksullaştırmayacak beni
Aksine,gönül zenginliğim artacak,
Bahar kadar güzel bir özgürlük olacak yanımda...

Bilirsin;
Göçmen kuşların yaşam biçimidir hürriyet
Yer değiştirmek,
Yazı başka, kışı başka yerde geçirmek
Ve hayatın renklerinde kaybolmak...

Ben de onlar gibi olmak istiyorum
Bu yüzden seni göçe zorluyorum.
Gökyüzünü de,
Yeryüzünü de sana bırakıyorum
Güneş kalsın yeter bana...

Ben, sensiz olmayı beceririm
Dalgalarla tek başıma boğuşmayı da!..
Ama sen;
Ne bittiğin, ne doğduğun yerde
Becerirsin bensiz yaşamayı...

Seninleyken yarınlar meçhuldü!
Şimdi iki kişilik oldu bu meçhul dünya...
Nasıl yaşayacağını ben söylemeyeceğim sana
Yollardan biri doğuya, biri batıya gider
Okyanus var bir de yol ortasında...
Tercihi sana bırakıyorum!..


Rukiye Çelik
Ankara/28 Şubat 2015